Ook voor oudere meisjes zijn bestemd: De Stormers
(4e druk) en De Kingfordschool (5e druk) door
Cissy van Marxveldt (Valkhoff en Co., Amersfoort).
Het Kind 22-11-'30
Verschillende van mijn kennissen, blijkbaar ernstiger menschen dan ik, spreken
een beetje smalend over deze "mondaine" schrijfster; ik moet eerlijk bekennen,
dat ik haar werk gewoonlijk met 't grootste genoegen lees. Het is nooit onbeduidend,
maar zelden opgeschroefd, maar een enkele keer positief schadelijk en ongeveer
altijd vlot, geestig en onderhoudend, terwijl onder het losse discours meestal
een wereld van ernst leeft, die zich, anders dan bij 'Thérèse Hoven nooit
openbaart in statige, maar saaie braafheid. Om verschillende redenen geef
ik De Kingfordschooi de voorkeur.
De Kingfordschool
verschenen in de reeks "De Witte Raven". fl 1,50
Idil oktober 1961
De 11e druk van De. Kingfordschool bewijst wel dat dit een veelgelezen boek
is. En terecht. De sprankelende humor en de plezierige schrijftrant van Cissy
van Marxveldt komen in dit verhaal wel heel goed tot hun recht. De inhoud
mag bekend verondersteld worden. De type-school krijgt een nieuwe baas, een
Engelsman, een boeman, die toch het hart van zijn secretaresse weet te winnen.
Aller-prettigst ontspanningsboek voor opgroeiende meisjes,
De Kingfordschool
herdr. Westfriesland "Witte raven jeugd.pockets"; no. M5. f 2,-
A. Ch. Burger
Bureau Boek en Jeugd der C.V. mei 1970 - no. 210
Op de typeschool, waar Carry tot het kantoorpersoneel behoort, was het een
vrijgevochten bende maar de nieuwe baas stelt bijzonder hoge eisen. Het wordt
voor Carry een moeilijke tijd, waarin ze steeds faalt en al haar zelfvertrouwen
verliest. Toch weet ze langzamerhand een behoorlijke snelheid te ontwikkelen
zodat ze een goede kans maakt een belangrijke typewedstrijd te winnen. Als
ze hoort dat haar jaloerse collega ontslagen zal worden zorgt Carry dat zijzelf
niet wint. Deze nobele daad komt natuurlijk, aan het licht en de ogen van
haar strenge baas worden geopend voor Carry's persoonlijkheid. De laatste
bladzijde geeft dan ook een happy end. Dit boek, voor het eerst verschenen
in 1923, geeft een mengsel van humor en sentiment, typerend voor de "bakvisverhalen"
van Cissy van Marxveldt. De situaties waarin het gebeuren zich afspeelt zijn
volkomen verouderd. De beschreven kleding is geheel in strijd met de modern
geklede figuurtjes in de illustraties. Ook de woordkeus is hier en daar verouderd.
Het moedwillig verliezen van de wedstrijd is niet reëel en het happy end is
erg cliché. Deze laatste twee bezwaren geven de doorslag naar "niet aan te
bevelen".
